-Houston, do you copy?
-…
-Houston. Do you copy?
-Portland, we do copy. Smooth and clear.
-Houston, we’re about to drop the beat.
Όταν εκείνο το πρωί ο
Anti-Lilly ξύπνησε από εφιαλτικά όνειρα, βρήκε τον εαυτό του να φοράει στολή αστροναύτη. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, η πλάτη του ήταν ακούνητη μέσα στην πανοπλία και όταν σήκωσε λιγάκι το κεφάλι του, είδε την λευκή κοιλιά του με όλα τα σύνεργα, ενώ πάνω της ήταν αδύνατο να σταθούν τα σκεπάσματα • είχε μείνει σχεδόν ξεσκέπαστος, αλλά δεν κρύωνε. Τα πόδια και τα χέρια του, ογκώδη και δυσκίνητα, προσπάθησαν να σηκώσουν το βαρύ πλεόν σώμα του. Περπάτησε προς την έξοδο. Άκουγε τις σκέψεις του στη διαπασών.*
Ο αστροναύτης βγήκε απ’το κτίριο στο Block C και με δύο μικρά για τον ίδιο αλλά μεγάλα για την γειτονιά βήματα, έφτασε μέχρι την γωνία. Στάθηκε για λίγο κάτω απ’τον ήλιο που δεν έφυγε ποτέ από αυτή την πόλη και με τον μετέωρο βηματισμό, μέσα στο δροσερότατο διαστημικό του κοστούμι του διέσχισε κάθετα τον δρόμο. Άκουγε την ανάσα του στη διαπασών.
Είδε τον γέρο που κάποτε ήταν μποξέρ, περιχυμένο σε μια πλαστική καρέκλα να παλεύει με τον χρόνο. Σήκωσε το χέρι να χαιρετίσει αλλά ο πάλαι πότε πρωταθλητής συνέχισε να κοιτάει το καναβάτσο. «When you down they ignore you, but when you up they adore you» μονολόγησε μέσα στον μικρόκοσμό του. Άκουσε την ηχώ της φωνής του στη διαπασών.
Προχώρησε στο πεζοδρόμιο και αστειευόμενος με την αντανάκλασή του στην βιτρίνα του μπαρμπέρη, διαπίστωσε πως περνούσε απαρατήρητος. Άρχισε να κινείται ανάμεσα και πάνω από τους περαστικούς και χόρευε περιπαικτικά στις διαβάσεις μιμούμενος το Moonwalk. «We all can become blind if we don't let the light shine through» τραγούδησε και γέλασε. Άκουσε το γέλιο του στη διαπασών.
Φτάνοντας στο αγαπημένο του μπαρ ανοίγει την πόρτα και βλέπει φίλους και θαμώνες προσηλωμένους στην τηλεόραση. Πλησιάζοντας έτοιμος να τους μιλήσει, παρατηρεί πως η εικόνα στην τηλεόραση είναι αυτό που αντίκριζε ο ίδιος 3 δευτερόλεπτα πριν. Οι θαμώνες αντικρίζοντας ξαφνικά τις πλάτες τους στην τηλεόραση γυρίσανε έντρομοι τα βλέματά τους στην πόρτα και σαστισμένοι αδυνατούν να κατανοήσουν τι γίνεται. Ο αστροναύτης τους φωνάζει μέσα από την στολή «Εγώ είμαι!! Εεε!! Χτες αράζαμε εδώ όλο το βράδυ, στο πίσω τραπέζι. ΕΕΕ!!!». Άκουγε την σιωπή των άλλων στη διαπασών.
Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και βγήκε πάλι στο πεζοδρόμιο.
Ο ήλιος ακόμα έκαιγε.
Άπλωσε το χέρι του πίσω απ΄την πλάτη του και ψηλάφισε κάτι που έμοιαζε με σωλήνα. Γύρισε προς τα πίσω και είδε τον πλαστικό σωλήνα, σαν αυτούς που εξέχουν από τα πλυντήρια, να φτάνει μέχρι και την γωνία του σπιτιού του. Με μια κίνηση τον κόβει από την υποδοχή στην πλάτη του, χαλαρώνει την παλάμη και βλέπει το έδαφος σιγά σιγά να απομακρύνεται, ώσπου οι δρόμοι φαίνονται σαν μικρά ρυάκια και η γειτονιά του σαν μυρμηγκοφωλιά.
Ο ήλιος καίει λίγο περισσότερο.
Και ήταν γι’ αυτόν σαν μια επιβεβαίωση των καινούριων του ονείρων και των καλών προοπτικών του.*
-Houston, do you copy?
-…
-Houston. Do you copy?
-Portland, we do copy. Smooth and clear.
-Houston, everything seems beautiful from up here.
*Προσαρμογή της εισαγωγής και του τέλους
της "Μεταμόρφωσης" του Φ. Κάφκα.